Słownik etymologiczny języka polskiego/odziać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
odziać, p. dziać; odzienie służy wyłącznie ‘ubiorowi’ i ‘zbroi’, odzieniec w biblji, ‘giermek’; odziew, a mże (dziś tylko przyodziewek), i odziewnica, ‘gdzie odziew przechowują’; odziedza, ‘pokrywa’: »odziedzą ciemności oczy zaszłe«, »czarną odziedzę«, Potocki; odziecka, ‘błona, łupina’; dziś niemal wyłącznie odzież, co jednak wcale nie pożyczka ruska, za czem przemawiałaby tylko odzieża Potockiego i późne zjawienie się słowa; mogło powstać rodzimie wedle kradzież itp.
