Słownik etymologiczny języka polskiego/niknąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
niknąć, łączy pozornie dwa przeciwne znaczenia: zniknąć, ponik(wa), o ‘rzece, co w ziemi ginie, by dalej znowu wytrysnąć’, nikły, znikomy; i przeciwne, ‘wydobywania się na wierzch’, wzniknąć, przeniknąć, przenikliwy, wynik; różnica zawisła głównie od przyimków. Cerk. nic, tak samo rus., ‘twarzą do ziemi pochylony’, niczati, ‘pochylać się twarzą do ziemi’ (p. wyżej nice), ale samoniczen, ‘to, co samo rośnie’, wŭzniknąti, ‘przyjść do siebie’. Lit. tylko w tem drugiem znaczeniu: inikti, apnikti, ‘rzucać się’ (na kogo, do roboty, itp.).
