Słownik etymologiczny języka polskiego/narężyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
narężyć, ‘naruszyć’, słowo zapomniane, wielkopolskie, u Miaskowskiego i S. Twardowskiego nierzadkie: »gdyż byś tym narężył królewskiej swej ozdoby«. We związku z urągać; por. rus. narużnik, ‘naśmiesznik’, małoruskie naruha i poruha, ‘obrażanie’, z orężem, do czegoby rus. narużnyj, ‘zewnętrzny’, ruż, ‘twarz, fizjognomja’, naprowadzało.
