Słownik etymologiczny języka polskiego/nadwerężyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
nadwerężyć i nadwyrężyć, postaci późniejsze, gdzie wszystko tumani: i y, i ę, i ż; poprawnie brzmi ta późna ruska pożyczka (17. wiek) nadweredzić, rus. powierediť, od wiered, ‘wrzód’, niby ‘okaleczyć’; postaci poprawne sięgają w wiek 18.: »choć ich muszki trochę nadweredziły«, »z nadweredzeniem zdrowia«, jeszcze r. 1716: »ogniem kościoł nadweredzony«; ale już Okolski 1639 r.: »prochów nadwerędza«; »jeśliś nadwerędział zębów«; wtórna nosówka właśnie przed dz, sz, najrychlej się zjawia, por. między, mięszać, mięszkać.
