Słownik etymologiczny języka polskiego/mucha
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
mucha, muszka; złożenia: muchomor, muchołówka, muchotrzew (muszetrzew i muszczec u Stanka), dla ‘stellaria’, którą wedle łaciny i gwiazdnicą tłumaczą; z półgłoską: mszyca (por. rus. moszka), o owadach; muszki na twarzy nalepiały damy w 17. i 18. wieku wedle mody francuskiej (mouche); »muchy się roją w głowie« (o ‘szalonym lub złym’, już u Reja), jak franc. »la mouche monte à la tête«. Prasłowo; lit. muse, łac. musca (= moszka), grec. myīa, i t. d.; nasze u z dyftongu; tak samo u wszystkich Słowian; w biblji raz zamiast »łona« męskiego.
mucha. Dodaj: zmuszyć, ‘jeść w post mięso’, niby ‘plugawić’, jak muchy na mięsie; »by on jedno piątek zmuszył«, Sejm Czartowski 1622 r. Na Południu słowiańskiem zowie się to samo mrsiti, a to stoi we związku z czes. mls, mlsati itd., o ‘łakociach’ i ‘upodobaniu w łakociach’. [1]
