Słownik etymologiczny języka polskiego/moknąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
moknąć; mocz, moczyć, wymoczki, ‘infusoriae’; moczywąs; częstotliwe: za- lub przemakać do moknąć, a maczać do moczyć; moczar (przyrostek jak w wiszar, pieczara); moczydło, ‘gdzie len moczą’; mokwa, ‘pluta’; mokry, z częstym u przymiotników przyrostkiem -r. Litew. mik-łus, ‘wilgotny’, z inną samogłoską, jak i łotew. makuonis, ‘chmura’, maknynē i makonē, ‘błoto, moczar’, maknoti, ‘brodzić w błocie, błocić’. Dalej mokrzyć, pomokrzyć, ‘pomoczyć’; »jaja w rozmaczki« (‘na miękko’). Od tego może poszło maćkać, zamiast maczkać, ‘rozgniatać’(?), maczkati u innych Słowian. Tak samo u wszystkich Słowian: cerk. mokr, i t. d.
