Słownik etymologiczny języka polskiego/miesić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
miesić, »zamiesić ciasto«, częstotliwe mieszać; mieszka, zamieszka; mieszaniec, mieszanina, mieszanka; pomieszany i zamieszany; zmieszał się; tu należy i miechrać (np. włosy), pomiechrać, ‘powikłać’ (czes. míchati, rus. miechať); po narzeczach do dziś, a w 15. i 16. wieku ogólniej, i mięszać (mięsić), z wtórną nosówką; śmieś (»kielich pełen smiesi«, w psałterzu); przymieszka albo domieszka. Prasłowo; u Słowian tylko z wokalizacją oi (ě), na Litwie w obu stopniach (a raczej w trzech): su-miszti, ‘zamieszać się’, miesziu, ‘mieszam’, maisztas, ‘zamieszka’, prus. maisotan, ‘pstry’; łac. misceo (por. nasze miskulancja z włos. mescolanza, mikstura wprost z łac.), grec. misgō(!), niem. mischen, Mischmasch, ind. mekszajati, ‘miesza’, misra = lit. miszra, ‘pomieszany’ (nasze pomiechrany; sr w chr, jak czesać do czechrać itp.).
