Słownik etymologiczny języka polskiego/mierzić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
mierzić, mierznąć, »mierział cię dwór«, ‘brzydziłeś się dworem’; obmierzły, do mierziący: mierzączka (jak gorączka), ‘gniew, wstręt’; mierziony i mierzieniec, ‘obrzydły’, mierzieńszy, ‘nienawistniejszy’, mierziono, ‘obrzydle’; pień mĭrz-, ten sam co w marznąć (z miarznąć; ia lub a przed twardem r; i, później ie, przed miękkiem rz), a z wokalizacją o w *morz, mróz, lecz przeniesiony na umysł, od przykrego wrażenia mrozu, tak samo jak wstyd od stud-, ‘zimno’, przezwano; słowień. mrzeti, ‘marznąć’; zresztą wszędzie o ‘brzydliwości’: cerk. mrzit, rus. mierziť, mierzkij, ‘obrzydły’, mierzawiec, ‘łotr’, czes. mrzutosť, ‘brzydota’ i ‘przykrość’, mrzek jest wszem, ‘obrzydł wszystkim’, mrzák, ‘kaleka’. Litwie całej brak tego pnia w obu znaczeniach. Złożenia: wymierzięczyć (np. sąsiada ze wsi), ‘wygryźć’. Por. mróz.
