Słownik etymologiczny języka polskiego/mierzch
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
mierzch, zmierzch, mierzchnie i mierzchało (się), mierzchomie, ‘o zmierzchu’; wyłącznie polska postać słowiańskiego, u nas arcyrzadkiego, mierzk, mierzkać się, powtarzającego się natomiast w innej wokalizacji i u nas w mrok (p.), zmrok (mĭrk- i mork-, t. j. polskie mierzk z mirzk, i mrok); a więc cerk. mrknąti, pomrcze, ‘zmierzchło’, czes. serb. mrknuti, rus. mierknuť, staroczes. mrkati, wszystko o ‘zmierzchaniu’, słowac. mrk, ‘chmura’. Ten sam pień łączy jednak i znaczenie ‘mrużenia oczu’, czes. mrkati znaczy i ‘drzemać’, i ‘zmierzchać się’, mrknouti (oczima) i mrkne, ‘zmierzcha się’, mrk, ‘mrugnięcie’, mrkacz, mrkoń, mrkta, ‘co mruży oczami’. Tak samo w lit. mirk-snis, ‘mrugnięcie’, akymirka, ‘okamgnienie’, merkti, ‘przymrużać (oczy)’, man akys apmarko, ‘ściemniało mi przed oczyma’ (wokalizacja or); przypomina to podobny stosunek między miganiem a mgłą, miegocią.
