Słownik etymologiczny języka polskiego/majster
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
majster, majstrowa, zmajstrować, »majstersztuk cechowy«; mistrz, mistr(z)yni, mistrzowski, misterny, z urobieniami; metr (już u Paska pod r. 1660), metresa (również z 17. wieku); magister, magistrowa, magistrat z urobieniami, — wszystko z łac. magister, ‘wyższy, przełożony’, jak minister ‘niższy, sługa’, albo wprost, jak ostatnie, albo przez franc. (maître, maîtresse), albo przez czes. (mistr), albo przez niem. Meister (Mester, rus. master). Złożenia dawniejsze na -mistrz: kuchmistrz, ochmistrz, cechmistrz, wachmistrz, burmistrz, zegarmistrz, sztukmistrz; nowsze na -majster.
