Słownik etymologiczny języka polskiego/lep
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
lep, lepowy; lepianka (pisane dawniej i lepionka); przylepka (u chleba); nalepa (za piecem); lepki, lepisty, lepnąć, lepiarz, lepkość; lep na ptaki (z jagód jemioły), więc »iść (albo łowić) na lep«. Ind. lēpajati, ‘smaruje’, lēpa-, ‘maść’, grec. alejfō, ‘smaruję’, alojfe, ‘maść’, niem. laiba, ‘to, co pozostaje’ (stąd b-leiben), i leben, ‘żyć’; łotew. pilaipe, ‘przylepka (u chleba)’, litew. łaipinti, ‘podnosić’, laip-tas, ‘kładka’. Forma pierwotna: *łoip-; p. lgnąć, lepszy (pod lepiej). U wszystkich Słowian tak samo: cerk. lěp, prilěpiti sę, czes. lepiti, itd.
