Słownik etymologiczny języka polskiego/ląd
Wygląd
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
ląd, lądowy, lądować, lądowiec, niemieckie, co już Klonowic w Flisie zaznaczył: »ziemia ląd z dawna, stara to niemczyzna, którą i nasza przyjęła ojczyzna«; »brzeg główny w swojej mowie flis lądem zowie« (tenże). Słowo to zachodnio-europejskie, niem. i celt. (stąd franc. lande, ‘step’); u nas w złożeniach z niem.: lancman, landwera, landszaft, lancknecht. Co innego nazwa miejscowa Ląd (p. lęda pod Lach).