Słownik etymologiczny języka polskiego/kuty
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
kuty stroić albo broić; skutek, skuteczny, skutniejszy u J. Kochanowskiego, ‘skuteczniejszy’, jak i kutać, zakutany, okutać się, formy oboczne do kąt, cerk. skątati, ‘zakutać (w całun, uspokoić)’, i prěkutiti, ‘ozdobić’, kutiti, toż co czeskie kutiti i kutati, ‘broić’, ‘niecić (ogień)’, w załab. ogólnie: ‘czynić, robić’; tu należy i pokuta, pokutować, ‘pokajanie (za grzechy)’, wyraz kościelny (taki sam w czes.; pożyczka nasza ?). P. kąt. Są to (z wyjątkiem pokuty ?) prapolskie wyrazy oboczne, przenigdy pożyczki (niewiadomo nawet skąd), np. u Biernata w Ezopie: »liszka widząc tę jej (małpy) butę, iż tak stroi swoją kutę«, t. j. ‘postawę’, przenigdy »habit«, którego małpy nie noszą.
