Słownik etymologiczny języka polskiego/kurp
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kurp, kurpie, kurpiel, kurpik, ‘chodaki plecione, łapcie’, stąd nazwa Kurpiów, puszczaków, mieszkańców puszczy Kampinoskiej i okolic Myszyńca; odwieczna to forma polska (ur zamiast ar trafia się często), i nie z litewskiego; pruskiego, kurpē, ‘trzewik’, przejęta, lecz rodzima. Te same ‘chodaki’ nazywają Podhalanie kierpcami, od sąsiadów Słowaków, krpec; bywają i formy gwarowe odmienne, kyrpeć, krypeć. Na ‘obuwie’ przeniesiono to od ‘łataniny’ wszelakiej, bo krpa w cerkiewnem i językach południowych Słowian znaczy ‘łatę’, krpiti, ‘łatać’, krpacz, ‘łaciarz (butów)’, co byłoby po polsku karpać, rus. korpat’, ‘łatać’, ‘dukwieć nad czem’; serb. krplje, czes. krpie, i o ‘łyżwach’. Pień jest skerp-, por. charpęcie (karpa, karpęcie), bo (s)k i ch są oboczne; grec. krēpis, ‘trzewik’ (podobne i w innych językach).
