Słownik etymologiczny języka polskiego/kula
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kula, kulka, ‘gałka’, kulnąć i kulać (‘katulać’), kulić, skulić się; kulasty i kulisty; jak w czes., z niem. narzeczowego kūle, ‘Kugel’; od nas na Ruś przeszło, rus. pula z kula.
kula, ‘kij’, »chodzić o kulach«, kulawy; kulas, o ‘człowieku kulejącym’ i o ‘piśmie krzywem’ (»gryzmolić kulasy, ‘krzywulasy’); kulhawy, u Reja i i., zamiast kulawy, jak w czes.; z niem. Keule (narzeczowo kūle), ‘maczuga, kij’.