Słownik etymologiczny języka polskiego/kujon
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kujon, kujan, ‘kanalja’, ‘niedołęga’, wyzwisko od 16. wieku znane, jak i kulfan, kulfon; — pierwsze z czeskiego kujon z niem., z franc. coyon, jeśli nie z włos. coglione, o ‘niedołędze’ (od łac. coleus); ludowe kunirować z niem. kujonieren, o ‘lżeniu’; drugie oznacza i ‘dukat nie pełnej wagi, oberznięty’; kulifaj i kuliferda są wyzwiska czeskie.
