Słownik etymologiczny języka polskiego/krzak
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
krzak, od kierz (jak pniak od pień), krzaczysty, krzaczek; krzewie i krzowie, zbiorowe (jak liście, pierze, snopie); częste w nazwach, Zakrzewski (od Zakrzewia, por. niem. Sackrau); pień kŭr-, z samogłoską o w korzeń, gdyż takie pierwotne znaczenie, ocalałe w cerkiewszczyźnie; u Słowian zachodnich kierz już przed r. 1000 ‘krzak’ znaczył, bo wedle kroniki Thietmarowej Nadłabianie kirie elejson chrześcijańskie przedrwiwali: we kri olsa (‘we krzaku olsza’). Od zbiorowego krzewia poszło i krzewić, rozkrzewiać, i nowe krzew, krzewina (już od r. 1500), jak liść od zbiorowego liście.
