Słownik etymologiczny języka polskiego/kostrzewa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kostrzewa, zaśniecająca zboże, nazwana od kostry, ‘paździerzy’, jako »roślina bardzo szorstko szczeciniasta«, a to od kości (kostra: ostry, jak kość: ość, kościen: oścień). Stąd wszelakie nazwy kończastych albo szczeciniastych, obrosłych części ciała, więc kostrouch, ‘pies z porody kondysiej, podłej’ (przenoszone na świeżo nobilitowanych mieszczuchów, częste u Potockiego: »rodzi szynkarka mieszczucha, bo szlachcica nie może, chyba kostroucha«; »kondys z kostrouchem«); kostrubaty, ‘kosmaty’ (kostruba sama nam już nieznana). W nazwach miejscowych: Kościerzyn (Küstrin u Niemców), od pola z kościerzą, t. j. ‘kostrzewą’ (w kostrzewa przyrostek jak w wrzawa).
