Słownik etymologiczny języka polskiego/kogut
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kogut, tylko nam i Czechom (kohout) znany, zastąpił od 18. wieku dawnego kura; u Reja kohucik, całkiem z czeska; koguci, kogutek; chyba tylko odmiana kokota? (p. kokosz). U W. Potockiego i czasownik kogucić, ‘zalecać się’, por. franc. coquet od coq, skąd kokietka, kokieterja, i kokotka (cocotte i cocodette); od coq poszła i (francuska i nasza) kokarda (od czuba).
