Słownik etymologiczny języka polskiego/klukać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
klukać, klukotać, ‘bełkotać’ (»w brzuchu kluka«, »klukać na ptaka«), stąd u innych Słowian nazwa dla ‘zdroju’ (rus. klucz), a nawet dla ‘dziobania’ (klukawec, ‘dzięcioł’); kluką i ‘kwokę’ nazywają; dźwiękonaśladowcze, por. niem. glucken, Gluckhenne, ‘kwoka’, lit. klokti, ‘ciurczeć’.
