Słownik etymologiczny języka polskiego/kaduk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kaduk, wyraz prawny łaciński, ‘puścizna’, t. j. majątek bez spadkobierców, bez krewnych; spadał na króla, ale nie włączano go do skarbu; majątki te i konfiskaty rozdawano szlachcie, np. kaduki po Arjanach. Dalej nazwa ‘słabości, padaczki’, ‘morbus caducus’, od łac. cadere, ‘padać’, ale i dla innych chorób, nawet końskich; kadukiem przezywano nasyłającego chorobę ‘djabła’: »ki go kaduk przyniósł!«, »do kaduka!«. Od tego samego pnia i kadencja (sejmowa itp.), łac. cadentia (nietylko w muzyce, jak włos. i franc. cadence). Zato kadeci, ‘młodziki’ (franc. cadet, włos. cadetto), zupełnie odmienne (wkońcu od caput)?
