Słownik etymologiczny języka polskiego/junak
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
junak, junaczyć (się), junactwo, ‘chwat, zuch’; urobione od juny, ‘młody’, jak modrak od modry, dziwak od dziwy. W dawnym języku jun częste, np. w nazwach miejscowych Junowłodz, a z tego Jinowłodz, Jinowrocław, tłumaczone Junior Vladislavia; urobienia: junoch i junosza (jak panosza), ‘młodzieniec’, częste w 15. w., junoszka, w psałterzu; juniec i juńczyk, ‘byczek’: »średniego wołu, t. j. juńca«, r. 1449. Prasłowo; cerk. jun, ‘młody’, i owe urobienia; rus. junyj; lit. jaunas, ‘młody’ (książę Jawnuta), ind. juwan-, w drugim przypadku jūnas, tak samo awest.; łac. juvenis, junior, niem. jung. Postać słowiańska i litewska nieco się wyróżnia swojem au = u; nasz juniec = lit. jaunikis, ‘młode’, i ‘pan młody’.
