Słownik etymologiczny języka polskiego/jeniec
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
jeniec, jeńca, z dawnego jęciec, jęćca, jęćtwo, od jęty do jąć albo od jęcie, ‘niewola’, por. objęcie, ujęcie, najęcie; »dałeś dziewki w jęcie« biblja; jętce, »jęćcy swymi nie wzgardził«, jęćstwo (pisane i jętzstwo, tz=ć) w psałterzu, tak samo w biblji. W 16. wieku piszą już jeńctwo, dalej jeństwo, jeńca, a do tego dorabiają pierwszy przypadek jeniec, a nawet nowy przymiotnik: jeński; jętka, ‘bant’; jętka, rus. jacica, ‘jednodniówka (owad)’.
