Słownik etymologiczny języka polskiego/janczar
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
janczar, wojsko tureckie, utworzone r. 1329, rozbite 1826, z tur. jeni(jany)czeri, ‘nowe wojsko’; europejskie; janczarka, ‘rusznica’; ale Janczarycha, o ‘życiu uciążliwem i niebezpiecznem’, poszło od słynnego w 17. w. uroczyska Honczarycha (t. j. garncarzowa!): »hołysze konia w garści trzymając żyją na Janczarysze«, »będą orać Tatarom gdzie na Janczarysze«; jeszcze r. 1755: »bez pokuty iść w świata anczarychę«; źródła dziejowe wspominają na mohiłu Honczarychu 1546 roku, na pole Honczarycha imenujemoje, 1660 r., itd., »aż do Hanczarychy« r. 1754.
