Słownik etymologiczny języka polskiego/jałat
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
jałat, ‘błazen, nicpoń,’ częste u Potockiego: »niechaj im dziecko rośnie jałatem«; »jałat to, a nie junak«, r. 1629, »poszło na jałata« (‘durnia’), »w tym bławacie czasem znajdzie i jałata, nietylko szlachtę«, r. 1618; wołacz jałacie! w 15. w. tyle co ‘biada!’, a jałacie ‘proh dolor’ r. 1430, jałacie jałacie, ‘euge!’. Od rzeczownika serb. i słowień. (j)al, ‘złość’, ‘zazdrość’, jalan, jalen, ‘zazdrosny’; por. jałowy(?).
