Słownik etymologiczny języka polskiego/imię
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
imię; imienny, imiennik (dawniej drużba, na Litwie ciozka, z rus. tiezoimiennyj skrócone), imieniny, imiono, imionnik. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; cerk. imę (imene), rus. imia, czes. dziś jmeno, dawniej jmě, jmenowati, ‘nazywać’. Imię utworzone przyrostkiem -men (jak brzemię) od pnia no- i n-: słow. imę z *n-men, łac. no-men (nominować, nominacja, nominat), grec. onoma (nasze anonim, ‘bezimienny’, z grec. anōnymos), ind. nāma, awest. nama, goc. namō (niem. Namen, be-nennen); brak w lit., jest tylko prus. emens, 2. przypadek emnes, ‘imię’.
