Słownik etymologiczny języka polskiego/idea
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
idea, ideał, idealny, idealista, idyla, należą do greckiego pnia, co ‘widzieć’ (i ‘wiedzieć’) oznacza, od którego i historja (w idyli i wymawiane zamiast dawnego ei, bo eidōlon, eidyllion, ‘obraz’, — idołopokłonnik ruski znaczy ‘bałwochwalca’, i ‘obrazek’). Od tego id- (wid-), zupełnie odmienne id- w idiota, idiotyczny, co ‘prywatynę’ i ‘nieuka’ znaczy (idiōtēs, ‘prywatny’, idios, ‘własny’, od zaimka względnego).
