Słownik etymologiczny języka polskiego/i
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
i, spójka łącząca, ‘a’; samoistna, i w skupieniach (iza, izali), dawniej stale przed pytajniki kładziona (i kto, i co, zamiast kto?, co?); poszła z przypadku któregoś zaimka wskazującego; może to grec. ej, ‘jeśli’, albo lit. jei, ‘jeśli’ (od zaimka 3. osoby). Połączona z że: iże (skrócone: iż albo że), wyraża, jak aże, zawisłość: »on rzekł, iże przyjdzie«, tyle co: ‘on rzekł i on przyjdzie’; tak samo np. niem. und (‘i’) jeszcze na początku 16. wieku używano i w znaczeniu dass (‘że’).
