Słownik etymologiczny języka polskiego/gwizd
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
gwizd. Jak gwiazda jest dubletem do (bezdźwięcznego) świat, tak samo jest gwizd dubletem do świst i chwist i znaczy to samo, więc nietylko gwizdanie toż co świstanie (gwizdać, gwizdawka, gwizdun, gwiz(d)nąć, gwiżdżeć), lecz i gwizd toż co chwist (o ‘przebranych’ i ‘przebieraniu się’, bo maska jest pusta, wiatr w niej świszcze-gwizda), a gwiżdż o ‘orzechu próżnym, bo robaczliwym’, przezywanym również świszczem, świstunem; gwizd oznacza i ‘szczerbę’ (między zębami, między palcami u nogi). Lit. żwigti i żwiegti, ‘kwiczeć’, z tą samą odmianą gardłowej jak przy gwiaździe; i jak przy gwiaździe, ta sama różnica między Zachodem słowiańskim a Rusią i Bałkanem: czeskie hwizdati, jak u nas, ale cerk. rus. serb. zwizdati (u Słowieńców i zwizgati, zg i zd mieniają się).
