Słownik etymologiczny języka polskiego/groch
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
groch, grochowy (wieniec), grochowiny, grochówka i grochowianka; wielogroch; prasłowo; przestawione (u nas) z *gorch; rus. goroch (»za króla Horocha«, w bajce), czes. hrách. Groch był nieodłączny od obiadu szlacheckiego, więc »zaprosić na groch«, tyle co ‘na obiad’; przysłowiowo: »groch o ścianę«, albo »groch od ściany« (‘odpada bez śladu’). Brak pewnego odpowiednika poza Słowiańszczyzną. Zdrobniałe: groszek, groszkowy, groszkować; grochol (Grocholski); bułg. grachol, znaczy ‘grad, krupy gradowe’. Jak ziarno (lit. żirnis, ‘groch’) od pnia zĭr-, ‘trzeć’, tak wywodzą i groch (z *gors) od ind. gharszati, ‘rozciera’, ghrsztas, ‘roztarty’.
