Słownik etymologiczny języka polskiego/goić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
goić, niezagojony, zgoić się, u nas tylko w tem znaczeniu, ale goj starorus. tyle co ‘żyw’ lub ‘zdrów’ (przy witaniu: goj jesi!), serb. goj, ‘pokój’, czes. hoj, ‘obfitość’ (stąd hojny (p.); na Bałkanie powszechne i o ‘hodowaniu, pielęgnowaniu’; częste w imionach: Gojmir (obie części znaczą to samo!), Gojko. Jak gnój do gnić, tak goj do żyć (p.). Lit. gyti (gyju), ‘zdrowieć’, i gyti, ‘nażyć (pieniędzy)’, atgajus, ‘orzeźwiający’; awest. gaja-, ‘życie’, ‘wiek’, ind. gaja-, ‘dom’, ‘żydło’. P. hojny; żyć.
