Słownik etymologiczny języka polskiego/gnuśny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gnuśny, gnuśnieć, zgnuśniały, gnus, gnuśnik, gnusstwo (»albo lenistwo« r. 1449); u pisarzy z stron wschodnich (Smotrycki) albo na Litwie z i: gnius, gniusny (r. 1711 przestrzegał wyraźnie Wilnian przed takiem wymawianiem gramatyk-jezuita); i u Serbów i Czechów obie postaci (gnus- i gnjus-); ważniejsza oboczność w cerk. i bułg. postaci z ą; gnąs, gnąszati sę, ‘brzydzić się’, gnŭs; w rus. gnus oznacza i ‘robactwo’, ‘gnidy’; jest zaś i cerk. gnĭs, gnes, o ‘brudzie’, albo o ‘występku niecnym’; więc pierwotne gnęs-, gnąs-, przyrostkiem -s (z poprzedzającą nosówką) urobione do gni- w gnida(?).
