Słownik etymologiczny języka polskiego/gmerać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
gmerać, z dawnego gmyrać, gmeracz, gmeranina; od gmyr, ‘robactwo’, ‘co giemzi’ (gmyz i gmyr tak samo od pnia gŭm-, o ‘rojeniu się’, urobione); jest już w psałterzu puławskim: »gmyrząca w nich« = ‘reptilia’; prapolskie, przeszło od nas na Ruś.
