Słownik etymologiczny języka polskiego/gdula
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
gdula, grdula (u Kochowskiego i po narzeczach, nawet grzdula), a z odpadnięciem nagłosu: dula, nazwa słowiańska ‘gruszek’, ogólna; przeniesiona na pigwę (wyraz perski), zwaną w Europie od starożytności kitana (niem. Quitten), od kydonia mēla (‘jabłka z Kydonu’ na Krecie), co inni Słowianie przejęli jako gdunia, z czego dunja lub gunja na Rusi, u Bułgarów i Serbów; u Czechów gdoule do dziś ‘pigwa’, u nas tylko w 15. i 16. wieku; inna jej nazwa: koktan, pożyczka z łac. coctanum, franc, coing.
