Słownik etymologiczny języka polskiego/głobić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
głobić, ‘uciskać’, ‘gnębić’; głobić się, ‘troszczyć się’; głoba (na Bałkanie o ‘karze pieniężnej’); ogłoble u wozu, uprzęży (por. głobić, ‘spajać beczkę obręczami’, a u Potockiego: »szkoda pługu głobić w twardej ziemi«); wygłobić, wygłabiać, ‘wydrążać’; narzeczowe głabać, głabnąć, ‘grabnąć’. Litwini zachowali pierwotne znaczenie i wokalizację całkowitą, więc glēbti, ‘obejmywać, ściskać’, glēbys, ‘naręcze’, głobti, głobstyti, ‘ukrywać’, głoba, ‘piecza, opieka’, prus. poglabu, ‘objął’ ; grec. glafō, ‘wydrążam’, glafy, ‘jaskinia’ ; niem. Klafter.
