Słownik etymologiczny języka polskiego/fortygał
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
fortygał, fortugał, ‘kolista suknia, krynolina’, w latach 1580—1620; Zbylitowski w Przyganie strojów r. 1600; »ten portugał jak się na niej koli, kiedy się nachyli, wszytkie nogi widać«; czes. kortykal; postaci odmienne, o co przy obcem słowie nietrudno; rychło tak zapomniane, że już Kochowski mógł imię męskie z tego urobić: Fordygał; »panny w fortugały rosną, a kurczą się w posag«, szydzi Zborowski w liście około r. 1620, »od fortygała bez bramów«, r. 1603; w taksach miejskich z tych lat: fortygał i fortugał; nic nie wychodzi tak łatwo z postaci i pamięci jak nazwy strojów.
