Słownik etymologiczny języka polskiego/floren
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
floren, skrócone fl., ‘dukat’, łac. florenus, od miasta i herbu Florencji (lilji), zwanej od ‘kwiatów’, flores (nasze esy-floresy), co powtarza się w floryzowaniu, ‘rysowaniu kwiatów dla ozdoby sprzętów’, i w florecie (włosk. fioretto w obu znaczeniach: ‘szpady’, i ‘gatunku jedwabiu’, franc. fleuret); floryzować używano i o ‘upiększaniu albo i barwieniu rzeczy i mowy’. — Nazwy monet od miasta czy kraju, gdzie je najpierw bito, najzwyklejsze, por. reński, ruskie jefimki (Joachimstaler) i i.
