Słownik etymologiczny języka polskiego/fiu
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
fiu, wykrzyknik, dalej fiut! fiute, a z tego fiutyniec obok rzeczownika fiuta i przymiotnika fiuty, z mazowiecka fsiu bziu r. 1607, fiutebrde, czasownik fiukać i fiuknąć, ‘gwizdnąć’ — wszystko dźwiękonaśladowcze; ściąga się w urobieniach na ‘wietrzników’ i ‘pustaków’, fiutacz i na ‘złodzieja’, fiutka i na ‘polewkę’ (po narzeczach): »widziałem często fiutę między pany«, 1697 roku, »do fiutego Myszkowskiego«, r. 1620; »po fiutyńcach da Bóg dobrych panów«, r. 1654, »masz li być fiutyńcem«, Potocki.
