Słownik etymologiczny języka polskiego/eż
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
eż, eże, ‘aż’ i ‘iż’, dawniej ogólne, od 16 w. ograniczane coraz wyraźniej do Mazowsza; w psałterzu: »iż bychą wiedzieli pogani, eż ludzie są«, ale w puławskim: »eż by wiedzieli pogani, iże ludzie są«. W biblji eż zawsze niemal ‘aż’, rzadko ‘iż’: »eż do jutra«, »eż na toto miasto«, »eż do Ebron«, »eże do nieba«; »tako eże się rozdarł«, »bośmy rzekli królowi eż moc boża będzie«; wszystko dowodzi, że to odmianka z aż lub iż i nie pochodzi z jeże (p. jego); powtarza się i w dawnej czeszczyźnie; pisownia z h-, heże, niczego nie dowodzi, skoro piszą i ho, hosada, zamiast o, osada.
