Słownik etymologiczny języka polskiego/dziej
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dziej, w złożeniach, o ‘czynnym’, ‘działaczu’: dobrodziej i złodziej (t. j. ‘złoczyńca’, jak dziś jeszcze w ruskiem; ale u nas i u Czechów o ‘kradzieży’ i ‘chąźbie’, już w 14. wieku, w psałterzu); kołodziej; bartodziej; dzieja w nadzieja (t. j. nadziać, nadziewać się na co, ‘ustawiać się na co’); w liczbie mnogiej dzieje (‘co się działo’), ‘historja’, dziejowy. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; czes. dějiny, ‘dzieje’.
