Słownik etymologiczny języka polskiego/dym
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dym, dymowy, dymić, dymny, dymnik, dymek, nadymać się, dymarka lub dymówka w górnictwie, ‘ognisko do wypalania rudy’; dymię, dymiona, dymionka, ‘pachwina’, dymienica, ‘kiła’, ziele dymieniczne (‘aster’); prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; cerk. dym, nadymati (poddymacz), serb. dimije, ‘pachwina’, czes. dymě (dymene) i dýměj, ‘pachwina’, małorus. nadymy, ‘kiła’, łuż. dymjo, ‘pachwina’. Lit. dūmai, ‘dym’, prus. dumis, łac. fūmus (nasze fumy stąd), grec. thymos, ‘odwaga’, ind. dhūma-, ‘dym’; pień tenże co w duć, przyrostek -mo. Dymienica i dyminica r. 1532 o ‘wrzodzie w pachwinie’.
