Słownik etymologiczny języka polskiego/dybać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dybać, ‘czyhać’, dybkiem, ‘na palcach’, czy od poprzedniego, »dębem stawać«?, dybidzban i dybikufel, dawne złożenia (16. i 17. wiek); zdybać kogo, nadybać. Słowo wyłącznie polskie; porównać można tylko z zupełnie odmienną samogłoską cerk. prastare uděbnąti, uděben, ‘kogo się podeszło’, bułg. děbom, ‘chyłkiem’, děbiŭ, ‘zasadzam się’, děbnŭ, ‘podstrzegam, czyham’; rus. bowiem dybať, dybieť, stojať dybom, dyby, należą do owego dyba, nie do dybać; Ruś mówi stojať dybom, jak my »stanąć dęba« (ą - y, jak w łączyć — łyko?).
