Słownik etymologiczny języka polskiego/dusić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dusić, zadusić, dusigrosz, »duszona pieczeń«; u wszystkich innych i Słowian dusziti od duch, ruskie, serbskie, oprócz czeskiego, co w to dus- bardziej nawet obfituje niż my, dusiti, dusiwý kaszel, ‘koklusz’, — dusikiem ‘azot’ przezwali, a dusidlem albo dusitkiem ‘surdynę’; dusić więc jakby od rzeczownika dus (jest taki w dawnem czeskiem o ‘zmorze’, ale on do dusiti dorobiony).
