Słownik etymologiczny języka polskiego/doba
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
doba, ‘czas pomyślny’, »póki czas na dobie«, »na dobie być«, ‘w pełni’, dotychdób, ‘dotychczas’; ‘przeciąg 24 godzin’; znaczenie pierwotne: ‘pora’, ‘co odpowiednie’; podobać się, podobny (stąd podobno, ponno, pono, skrócenie, jak rus. nado z na dobie), spodobać i upodobać; nadobny; zdoba, ozdoba, ozdobny, ozdabiać; przypodobać się; »w tę dobę« używa biblja z czeska dla ‘tedy’, ‘tak’, ‘więc’. Tak samo u wszystkich Słowian; czes. doba, ‘ozdoba’, nadobí, ‘naczynie’; rus. udobnyj, ‘dogodny’, nadobnyj, ‘potrzebny’ (co na dobie jest), upodobit’ sia, ‘przyrównać się’; cerk. podoba, ‘ozdoba’, podobĭn, ‘podobny’. W lit. odpowiednikach trudno odróżnić, co rodzime, a co pożyczka ruska, np. lit. daba, ‘charakter’, dabinti, ‘zdobić’, łotew. nedabls, ‘jadowity’; goc. ga-daban, ‘pasować’, gadōfs, ‘pasujący, stosowny’; p. dob i dobry.
