Słownik etymologiczny języka polskiego/deszcz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
deszcz, deszczu, deszczowy, z pierwotnego deżdż, dżdżu, dżdżysty, dżdży; jeszcze w biblji tylko dżdża, dżdże; rus. dożď, dożdja; staroczeska pisownia z szcz (deszcz) niczego nie dowodzi; powstało z *dŭzg-, powtarzającego się w lit. duzg-ēti, ‘brząkać’, duzgenti, ‘pukać’, dunzgu, ‘grzmię’, co się dźwiękonaśladowczem wydaje; w takim razie deszcz nazwany od odgłosu padania; cerk. dŭżď i dĭżď (z odmienną półgłoską, więc dożď lub deżď); na północnej Rusi dożg’. Deszczówka, serb. dażdewica od dażd i dażda, ‘deszcz’.
