Słownik etymologiczny języka polskiego/da
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
da, spójka, ludowe, ‘ale’: »da ja nie pojadę.«, »nie wieliczka ta zbroja, da dobreńka«, częściej ta, zamiast tej powszechnej u innych Słowian spójki: cerkiewne da, ‘tak’, ‘ale’, ‘niech’ (da bądet, ‘niech będzie’), rusk. da, daże, ‘nawet’, najbardziej na Południu; jest jakimś przypadkiem od pnia zaimkowego do-, di- (pruskie din, ‘jego’), od którego najrozmaitsze spójki po innych językach: greck, dē i ēdē, łac. -do w quandō, dē w dēnique, ‘nakoniec’; w słowiańskiem może w de (p. gdzie). Da jako spójka może w biblji: «dal niż (zamiast daliż?) ja mogę syna mieci?«, por. ludowe: dali i to być może. — Bez znaczenia przyśpiew ludowy: da, danaż, itp.
