Słownik etymologiczny języka polskiego/dąb
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dąb, Dąbie (zbiorowe), Dębno (nazwa miejscowa i herbowa), Dęblin, Dębogóra, zamiast Dębia góra, Dębołęka; dąbczak; w garbarstwie: dębić (skóry); przenośnie: »stanąć dęba, dębem«, »duby prawić (smalone)«, ‘brednie’; dubas, rodzaj statku (z kłody dębowej?). Oznacza to samo drzewo (‘quercus’) u wszystkich Słowian, ale znaczenie pierwotne było ogólniejsze: ‘drzewo’, więc w cerkiewnem mówi się o dębie (t.j. o ‘drzewie’) jaworowem, a nad Łabą zwali Apfelbaum jabłkodębem. Nazwa może pokrewna z niem. Tanne; obca Litwie; pierwotna nazwa dębu, p. piorun, jako święta, stała się »tabu«, t.zn. niewolno jej było używać pospolicie, wzięto inną. Dębiec w psałterzu (»laska«, w puławskim) ‘kij’, por. dębczak, dębczyna (dąbek); dębianka i dębówka, ‘galas’ (narośl).
