Słownik etymologiczny języka polskiego/czwarzyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
czwarzyć, ‘naśladować głos i mowę’, poczwara, poczwarka (o ‘istocie niezwykłej, udającej człowieka, kryjącej się’): »podobne słowa czwarzyć słowom naszym«, »że się kawy czwarzą o dym«, czwarząc je (słowa ludzkie) czas długi« (o srokach i papugach mowa), »kaci na hańbę się czwarzą« (‘zmawiają’) 1610 r., »choć się też kto z Antonem czwarzy« (‘zmawia’), »ptak jednako czwarzy głosy«, »mowę sobie czwarzyłem«, Potocki.
