Słownik etymologiczny języka polskiego/czeremcha
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
czeremcha, dziś w tem ruskiem pełnogłośnem brzmieniu z ich ere zamiast naszego rze (jak ich oro, oło, zamiast naszego ro, ło: serebro, ‘srebro’; gołowa, ‘głowa’); zamiast polskiego trzemcha, por. nazwy Trzemeszno, Trzemeski, których trz- od 15. w. dawniejsze czrz- zastąpiło, znane w 10.—12. wieku (Sciremusine). Z tą nazwą łączy się nazwa innej rośliny, ‘allium ursum’, dla silnej woni obu. Trzemcha (por. krótsze trzemno w nazwach miejscowych) poszło z *kermŭcha, lit. kermusze, ‘allium’; obok niej było *sermŭcha, z odmianą k-s (jak g-z), lit. szermukszne, ‘kalina’, a od tego serm- pochodzi nazwa Śrzemu (przestawką brzmień, stałą w polszczyźnie) wielkopolskiego, równobrzmiącego (przypadkowo?) z sławnem dunajskiem Sirmium starożytnych, co dało »seremskie wino« Kochanowskiego.
