Słownik etymologiczny języka polskiego/czata
Wygląd
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
czata, czatować, czatownik, ‘podjazd’, ‘zagon’, ‘straż’, ‘stróżować’, z węg. csata, ‘bitwa’, ‘tłum’, a to z słowiań. czeta, ‘drużyna’, cerk. sczetati sę, ‘połączyć się’, serb. bułg. czeta, ‘oddział’, na Rusi czeta, ‘para’ (»on mnie nie czeta«); to prasłowo zapomnieliśmy (czy stąd nazwa Czechów, zgrubiałe na -ch? — drużyny czeskie już w 9. wieku dawały się zaciągać). Dla tego wcale nie pierwotnego znaczenia (‘pary’), nie należy naszego (mazurskiego) cet, rus. czot, o ‘parze’, tu wciągać.